|
|
|||
 Maria Catharina Johanna "Marie" Lautenschutz [I70082], dochter van Jozef "Jos" Lautenschutz en Wolmoet "Woltje" Schilder.Geboren 05 jan 1914 Volendam, overleden 26 aug 1985 Amsterdam, leeftijd 71 jaar
Gehuwd 01 aug 1936 Volendam, leeftijd 22 jaar (49 jaar gehuwd) Huwelijks ID nr. 2 (21034) met:  Jan Veerman [I70080], leeftijd bij huwelijk 28 jaar, zoon van Hendrik "Drik" Veerman en Jannetje Sul.Alias: Poessie, geboren 12 jun 1908 Volendam, overleden 26 feb 1998 Volendam, leeftijd 89 jaar. Woonplaats: Volendam
Kinderen:
1.
Cornelis Maria "Cees" Veerman [I70077]Alias: Poes, eigen code: BN, geboren 06 okt 1943 Volendam, overleden 15 mrt 2014 Jogjakarta (Indonesië), leeftijd 70 jaar. Beroep: gitarist / zanger. Woonplaats: Jogjakarta, Indonesië (14 feb 2011) Nederlands muzikant. Hij werd bekend als zanger, songwriter en gitarist van The Cats. Veerman was de oudere broer van Harmen, de voorman van Left Side, en Martin, de drummer van onder meer Jen Rog. Cees speelde op jonge leeftijd in de formaties Spoetnik Boys en Electric Johnny & The Skyriders, en ging vervolgens verder met Arnold Mühren, Piet Veerman (geen familie) en Jaap Schilder als The Mystic Four. Ze veranderden hun naam in The Blue Cats en vervolgens in The Cats, terwijl ondertussen Theo Klouwer zich als nieuwe drummer bij hen aansloot. Veerman schreef een aantal nummers voor The Cats. Met The Cats kende hij eind jaren zestig en begin jaren zeventig een groot aantal successen. In de eerste jaren, tot Times were when (1968), was hij de leadzanger voor de singles, waarvan er vijf in de Top 40 terechtkwamen. Hij had ook daarna de lead in verschillende liedjes, terwijl Piet Veerman de belangrijkste zanger werd voor de A-kanten van de singles, waarvan er vijf op nummer 1 terechtkwamen. Over de wisseling zei hij zelf begin jaren zeventig: "Van dat werk als What a crazy life en Sure he's a cat wilden we af. We werden door heel wat mensen afgedaan als een feestgroepje en dat irriteerde ons toch wel erger dan we wilden toegeven." Ze braken wereldwijd door, vooral in België, Duitsland en Zwitserland, en worden gezien als grondleggers van de Palingsound. Hij schreef onder meer The end of the show die in 1980 op een single werd uitgebracht met hemzelf bij uitzondering als leadzanger. In 1972 kreeg Veerman problemen met zijn stem. Nadat hij een maand was uitgevallen en de dokter aangaf dat zijn stembanden hersteld waren, bleef hij over van alles piekeren, tot en met zaken als de Vietnamoorlog. Dat jaar verliet hij The Cats en werd hij vervangen door Piet Keizer. In november 1973 was hij weer terug en zong hij de helft van de nummers van de lp Home. Zo was hij er ook bij toen The Cats optraden in Hotel Waldhotel Krautkrämer in Münster-Hiltrup ten tijde van het WK-voetbal in 1974. Na de opnames in de VS kondigden ze aan met optredens te stoppen. Cees Veerman was een van de bandleden die sterk gekant was tegen de nieuwe koers met de nieuwe elpee Love in your eyes. Producer Al Capps liet in tegenstelling tot Leyen en Jongbloed weinig ruimte aan eigen inbreng van The Cats. Veerman was er daarom niet meer bij toen The Cats de tweede elpee met Capps opnamen, Hard to be friends. Zijn vertrek viel in de week van 1 november 1974. In april 1975 werd bekend dat hij later dat jaar weer zou terugkeren bij The Cats. EMI stelde de bandleden in staat met eigen werk te komen, waaraan ook Cees Veerman gehoor gaf. Hij kwam in deze tijd met het soloalbum Another side of me. De individuele albums hadden echter weinig succes vergeleken met de platen van de band. The Cats tekenden ook weer voor een tiental optredens en een jaar later volgden ze met de single met de toepasselijke titel We should be together. In 1979 gingen The Cats opnieuw uit elkaar en na een volgende comeback viel de band in 1985 definitief uit elkaar. De depressieve perioden van Veerman bleven niet beperkt tot de periode 1972-74, maar kwamen ook later terug. In een interview met Ursul de Geer in 1994 kwam onder meer aan de orde dat hij veel baat had bij het middel prozac. Ook in andere interviews sprak hij er open over, bijvoorbeeld door te erkennen dat in zijn composities soms te merken was dat hij piekerde over het leven en waar het naartoe ging met de wereld. Dit zou te merken zijn geweest aan de teksten en soms ook aan de namen van de liedjes. Een manier die hij toepaste om dit te corrigeren was bijvoorbeeld door een positieve toon aan het refrein mee te geven; een voorbeeld dat hij hiervan gaf was het nummer Let's follow the sun (1972). In 1994 kwamen Veerman, Mühren en Schilder nog met een nieuwe samenstelling, samen met gitarist Jan Akkerman en Tex-Mex-accordeonist Flaco Jiménez. Hun album Shine on kende echter niet het succes van vroeger. Op 23 maart 2006 werd Veerman samen met de nog levende Cats-leden Veerman (Piet), Schilder en Mühren opgenomen in de Orde van Oranje Nassau benoemd. In 2012 speelde hij nog mee met de Tribute To The Cats Band. Sinds februari 2011 woonde Veerman in Indonesië. Terwijl hij ernaartoe verhuisde om het paradijs te vinden, kende hij daar vooral ook veel heimwee. Hij woonde daar met zijn vrouw Thea, ook wel Tuti of TutiCat genoemd. Veerman overleed in de nacht van 14 op 15 maart 2014 in zijn slaap. Anderhalf jaar later overleed ook zijn vrouw Thea. 2.
Harmen Veerman [I70081]Eigen code: BN, geboren 28 nov 1947 Volendam, leeftijd 77 jaar. Beroep: zanger / gitarist / eigenaar muziek en boekenwinkel. Woonplaats: Volendam Hij was de leadzanger van Left Side. Hierna speelde hij nog in andere formaties en solo. Sinds 2011 speelt hij in de Tribute To The Cats Band. Veerman draagt net als zijn broers de bijnaam Poes. Zijn vader was een drijvende kracht achter het fanfarekorps. Dit korps, maar vooral ook The Cats met zijn broer Cees als leadzanger, waren voor hem een grote inspiratiebron om ook de muziek in te willen. Zijn jongere broer Martin was zanger en drummer voor onder meer Jen Rog. Harmen trad voor het eerst op in de Teddyboys in de dansschool van Jan Buijs (Spruitje), toen hij nog maar dertien jaar oud was. Ondertussen wisselde de naam van de band naar The Beat Boys en vervolgens naar Left Side. Negen singles van Left Side kwamen in de Tipparade of de Top 40 terecht, met (Like a) Locomotion als grootste hit. In de Top 40 bereikte de single weliswaar slechts nummer 17, maar in Frankrijk en Brazilië kwam het op nummer 1 terecht en werden er honderdduizenden exemplaren van verkocht. Toen zijn broer Cees in 1972 uitviel, was Harmen zijn gedoodverfde vervanger voor The Cats. Hij weigerde echter om het goede lopende Left Side te verlaten om gedurende twee maanden de rol van tweede solozanger op zich te nemen. Vervolgens viel de keuze van The Cats op hun vroegere roadie Piet Keizer. In 1975 deed Veerman mee aan een speciaal kerstproject van Peter Koelewijn en zong hij in een gelegenheidsformatie met Willeke Alberti, Bonnie St. Claire, Nico Haak, Ciska Peters, Ronnie Tober, en Ome Jan (Jan Curré) het nummer Een heel gelukkig Kerstfeest. Met de artiesten trad hij op televisie op in een groen fluwelen pak, ondanks dat hij van tevoren meerdere malen had aangekondigd niet in dat pak op te willen treden. In 1975 had Left Side pech met See you crying die tot Alarmschijf werd uitgeroepen, net voordat de zeezender Veronica uit de lucht werd gehaald. Nadat in 1976 de mixage van het nummer Morning sunrise mislukte, waardoor het uit de handel werd genomen, besloot de band ermee te stoppen. Het afscheidsconcert werd gegeven op 10 december 1976. Na afloop van zijn muzikale carričre opende hij een muziekwinkel in Volendam. Veerman bracht hierna nog enkele singles uit als soloartiest, zoals in 1981 Maggie's Dog onder de artiestennaam Puzzi & Black Jack. Verder speelde hij hobbymatig nog in de Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, een coverband van Beatles-muziek die genoemd is naar het gelijknamige nummer van The Beatles uit 1967. In 1989 zong hij de titelsong My roof is rainproof van Jan Rap en z'n maten en in 1990 ging hij in op het verzoek van oud Cats-lid en producer Arnold Mühren om mee te zingen op werk van de Duitser John McClean. Ook werkte hij nog mee aan opnames onder leiding van Jaap Stoutenbeek. Hierna hield hij zich muziektechnisch vooral bezig met het schrijven van nummers voor Vaders Trots en voor zangeres Maribelle. In 2010 bracht hij nog een single uit, A fire upstairs in heaven, een gevoelig lied in de Palingsound dat hij schreef over de brand in Café De Hemel op oudjaarsnacht van 2000. Sinds 2011 speelt hij in de Tribute To The Cats Band, een coverband van Cats-muziek. 3.
Martin "Martin" Veerman [I71452]Alias: Poes / Poesie, eigen code: BN, geboren 31 jan 1954 Volendam, overleden 29 aug 2013 Volendam, leeftijd 59 jaar, crematie 02 sep 2013. Beroep: drummer / zanger. Woonplaats: Kathammerstraat 72 Volendam Hij speelde voor onder meer Coffin, Jen Rog, de 3JS en in het duo Veerman & Schilder. Veerman groeide op in een muzikale familie. Zijn broer Cees speelde in The Cats en zijn broer Harmen in Left Side. Sinds het begin van de jaren zeventig was hij zelf ook beroepsmuzikant. Hij speelde eerst voor de band Coffin. Samen met bandlid Jaap de Witte, met daarnaast de Progress-leden Theo van Scherpenseel en Peter van Bergen, richtten ze in juni 1972 de countryrockformatie Jen Rog op. In deze band speelde hij tot 1995. In 1994 maakte hij deel uit van het duo Veerman & Schilder. In dat jaar brachten ze het album De tijd staat even stil uit. Samen schreven ze het de single Jouw stem. Ongeveer twintig jaar na het verschijnen, in 2013, kwam het nog terug in de Volendammer Top 1000, evenals enkele andere nummers die hij (mede) schreef. Verder speelde hij voor een aantal gelegenheidsbands, zoals X-Ray en Swing Fellas, en maakte hij een tijd deel uit van de 3JS. Ook schreef hij nummers. Dit deed hij al voor Jen Rog, zoals de single Rosalia (1977) en de nummers Follow me (1977) en Nighttime (1980) die op de B-kant van een single verschenen. Verder schreef hij aan twee nummers mee voor het soloalbum Another side of me (1976) van Cees Veerman. Anny Schilder bereikte met zijn compositie Mandola mandoline (1986) de Tipparade en Next One kwam op nummer 49 van de Nationale Hitparade te staan met zijn compositie I love you so. Rond februari 2010 werd bij Veerman de diagnose ALS vastgesteld. In maart 2013 was hij nog te zien in het televisieprogramma Man bijt hond. Hierin sprak hij zijn laatste wens uit om 's morgens wakker te worden naast een Surinaamse. In de zomer van dat jaar overleed hij aan de gevolgen van zijn ziekte. Postuum verscheen het boek ALS u dit leest ... van auteur Eddy Veerman (geen familie). | |||