Eigen code: BN, geboren ‎19 feb 1948 Velsen, gedoopt Velsen, overleden ‎06 mei 2002 Hilversum om 18:06 uur Fortuyn verliet kort na 18.00 uur de studio's van Radio 3FM op het Media Park in Hilversum, waar hij kort tevoren in het radioprogramma Ruuddewild.nl interviews namens zijn partij LPF had gegeven.

De laatste persoon die hem interviewde was Filemon Wesselink, die op dat moment stage liep bij BNN.
Fortuyn werd op weg naar zijn auto neergeschoten.
Ooggetuigen waren onder anderen Fortuyns chauffeur en kandidaat-Tweede Kamerlid Hans Smolders, een woordvoerder van de LPF, en radiopresentatoren Ruud de Wild en Jeroen Kijk in de Vegte.
Een beveiligingsmedewerkster hield zijn hand vast toen hij vocht voor zijn leven. Reanimatie mocht niet meer baten; Fortuyn overleed kort na de aanslag. Hij is 54 jaar oud geworden.Pim Fortuyn (1948-2002)De schutter werd even later enkele straten verderop door twee agenten gearresteerd bij een naburig tankstation na door de chauffeur van Pim Fortuyn te zijn achtervolgd.

De aangehouden man werd later geďdentificeerd als Volkert van der Graaf, een Nederlander van toen 32 jaar, woonachtig in Harderwijk. Hij was, ten tijde van de aanslag, niet bekend bij Justitie en was werkzaam voor de milieubeschermingsorganisatie Vereniging Milieu-Offensief. Hij hield zich in die tijd met enig succes bezig met juridische procesvoering tegen milieu-overtredingen door met name boeren en tegen dierenmishandeling. Ook controleerde hij vaak eigenhandig of veehouders en boeren de vereiste milieuvergunningen hadden. Als motief voor de moord verklaarde Van der Graaf dat hij Fortuyn zag als een gevaar voor de zwakkeren in de maatschappij.‎, leeftijd 54 jaar, overlijdensaangifte (getuige: Hans Smolders, Fortuijn's chauffeur & radiopresentatoren Ruud de Wild en Jeroek Kijk in de Vegte), begraven ‎10 mei 2002 Driehuis Op 20 juli werd zijn lichaam herbegraven in Provesano in Italië, waar hij een vakantiehuis bezat.. Beroep: politicus / hoogleraar. Woonplaats: G.W. Burgerplein Rotterdam "Palazzo di Pietro".
.
Van het wapen Fortuyn/Fortuijn dat op de internetsite www.plazzodipietro. .nl staat, is een beschrijving te vinden op de site van cbg.nl (zoek o. p Fortuyn, en vervolgens op familiewapens). .
Het is overgens niet het wapen van de familie Fortuijn waaruit Pim Fortu. ijn stamt. Zijn familie komt uit Zaanstreek en behoort niet tot de famil. ie Fortuijn die dit wapen voert. De genealogie van deze familie is gepub. liceerd in de uitgave Neerland's Patriciaat. .
Zie voor de bronverwijzing de informatie op cbg.nl. .
Het spellingsverschil Fortuijn/Fortuyn zegt op zich niet zo veel. Beid. e spellingen kunnen in een en dezelfde familie voorkomen. In alle gevall. en is de naam die in de geboorteakte van betrokkene voorkomt officieel d. e juiste. In de familie van Pim Fortuijn staan oficieel puntjes op de ij. .
Fortuyn promoveerde in de sociale wetenschappen en was van 1990 tot 1995 bijzonder hoogleraar aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Hij sympathiseerde aanvankelijk met onder andere de Communistische Partij van Nederland, was tot 1989 lid van de PvdA en later van de VVD. Fortuyn werd vooral bekend als lijsttrekker van eerst Leefbaar Nederland. Na zijn ontslag bij Leefbaar vanwege omstreden uitspraken over de Grondwet richtte hij zijn eigen Lijst Pim Fortuyn op in de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen van 2002. Fortuyn werd op 6 mei 2002 door Volkert van der Graaf vermoord op het Media Park te Hilversum, negen dagen voor de verkiezingen. Het was de eerste politieke moord in vredestijd in Nederland sinds eeuwen.

Vanwege zijn kijk op de islam en het vreemdelingenbeleid wordt Fortuyn gerekend tot de rechts-populistische politici. De openlijk homoseksuele Fortuyn was een flamboyante persoonlijkheid die zich kenmerkte door opmerkelijke uitspraken en een onconventionele manier van debatteren. Mede door de thema's die hij aansneed domineerde hij in 2002 de Nederlandse politiek maandenlang. Na zijn overlijden is zijn politieke erfenis op diverse plaatsen in de Nederlandse politiek en samenleving overgenomen en zichtbaar geworden. Er wordt in dit verband wel gesproken van de Fortuyn-revolte en van het fortuynisme.

Fortuyn werd geboren in Driehuis (gemeente Velsen, Noord-Holland), als derde kind in een rooms-katholiek gezin van uiteindelijk zes kinderen. Fortuyns vader was vertegenwoordiger in enveloppen en papier. Het gezin werd sterk door Fortuyns moeder geleid en beschermd; zijn vader was vaak afwezig door zijn werk en talrijke activiteiten in het katholiek verenigingsleven. Zijn lagereschooltijd onder de hoede van strenge vrouwelijke religieuzen beschreef Fortuyn als "vreselijk". Hij zou er een hekel aan nonnen aan over hebben gehouden, terwijl hij pastoor J.P. Bik van de parochie H. Engelmundus in Driehuis zeer bewonderde. Zijn tijd aan de middelbare school (het Mendelcollege te Haarlem van de paters Augustijnen) ervoer Fortuyn daarentegen als "uiterst aangenaam". Gedurende zijn tienerjaren voelde Fortuyn zich geestelijk verwant met rector pater Hutjens van het Mendelcollege en had met deze rector en pater zeer goede contacten.[6] In zijn jeugd wilde Fortuyn aanvankelijk priester worden en ambieerde in de kerkelijke wereld een carričre en invloedrijke functie; uiteindelijk besloot hij wegens het priestercelibaat niet naar het grootseminarie te gaan.

Na de HBS-B (tot 1967) studeerde hij sociologie en volgde daarnaast colleges in scheikunde, rechten, economie en geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam (toen nog Gemeente Universiteit Amsterdam geheten). Maar wegens de massaliteit van de colleges aldaar, kiest hij na het eerste trimester voor de kleinschaliger Vrije Universiteit en volgt daar naast zijn studie sociologie ook colleges in bestuurskunde, bedrijfssociologie, (sociaal-economische) geschiedenis, economie en staats- en bestuursrecht. In 1971 slaagde hij voor zijn doctoraalexamen sociologie. Hij was rond de honderduren-bezetting van de VU, in februari 1972 - evenals Henk Krol - enige tijd actief in de Studentenvakbond SRVU.

Fortuyn verhuisde naar Groningen waar hij universitair docent marxistische sociologie werd aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hoewel Fortuyn aanvankelijk sympathiseerde met de CPN, die hem in 1972 het lidmaatschap weigerde, werd hij uiteindelijk actief lid van de PvdA. Daarnaast was hij medewerker van de Groningse Universiteitskrant waar hij linkse columns voor schreef. In 1980 promoveerde Fortuyn bij Ger Harmsen tot doctor in de sociale wetenschappen, op een proefschrift over de sociaaleconomische politiek in Nederland van 1945 tot 1949. In 1986 werd hij aangesteld als parttime wetenschappelijk medewerker van de SER. Drie jaar later, in 1989, werd hij directeur van de OV-studentenkaart BV in Groningen.

In 1990 verhuisde Fortuyn naar Rotterdam. Daar was hij van 1990 tot 1995 bijzonder hoogleraar arbeidsvoorwaardenvorming bij de overheid (Albeda-leerstoel) aan de Erasmus Universiteit. Al vroeg in zijn carričre raakte hij politiek betrokken. Hij publiceerde zijn veelal eigenzinnige standpunten in zijn boeken en columns. Zo was hij acht jaar lang (van 1993 tot 2001) columnist voor het weekblad Elsevier. In zijn columns trad hij op als criticus van 'Paars'. In 1992 schreef hij Aan het Volk van Nederland, waarin Fortuyn zichzelf bestempelde als de opvolger van de tegendraadse politicus Joan Derk van der Capellen tot den Pol, die zich in de achttiende eeuw onder andere in het pamflet Aan het Volk van Nederland tegen het politieke establishment had verzet. In 1995 schreef hij het boek De verweesde samenleving, waarin hij de veronpersoonlijking van de Nederlandse samenleving besprak. Als lid van de commissie Albeda was Fortuyn met Hans Ouwerkerk, burgemeester Almere en de latere premier Jan Peter Balkenende in 1999 gast in Buitenhof naar aanleiding van het essay van Bram Peper over de stand van zaken in de Paarse coalitie en (het gebrek aan) het gezag en de visie van de overheid. In 1997 verscheen Fortuyns later spraakmakende boek Tegen de islamisering van onze cultuur. Hij keerde zich in dat boek tegen de multiculturele samenleving. Kern van zijn betoog was dat de islam haaks staat op de waarden en normen van de moderne westerse samenleving. Dit werk en het verhitte debat dat in het tv-programma Het Lagerhuis volgde, waren aanleiding voor Marcel van Dam hem een "buitengewoon minderwaardig mens" te noemen.

Ook toen Fortuyn jaren later geen bijzonder hoogleraar meer was aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, bleef hij de titel 'professor' met veel genoegen - ten onrechte - gebruiken en sprak hij ook graag zo over zichzelf. Dat verklaart mede het gebruik van de koosnaam Professor Pim, die onder meer Harry Mens hanteerde om hem in het televisieprogramma Business Class aan te kondigen.

Vanaf 31 juli 1998 woonde Fortuyn in het woonhuis "Palazzo di Pietro" aan het G.W. Burgerplein. Hier zou hij blijven wonen tot aan zijn dood op 6 mei 2002.

Op 20 augustus 2001 maakte Fortuyn via actualiteitenprogramma 2Vandaag bekend de politiek in te willen. Voor de camera vertelde Fortuyn niet te moeten denken aan een Paars III. Negen dagen later maakte Kok bekend niet meer beschikbaar te zijn voor het lijsttrekkerschap en een paar weken later volgde 11 september toen islamitische terroristen de World Trade Towers in New York binnenvlogen. Het politieke speelveld was veranderd na deze opeenvolgende gebeurtenissen. Op 25 november dat jaar werd hij door de nieuw gevormde politieke partij Leefbaar Nederland gekozen tot lijsttrekker voor de parlementsverkiezingen van 15 mei 2002. Fortuyn stelde dat hij links noch rechts was, vroeg om meer openheid in de politiek en drukte zijn misnoegen uit over het zogeheten subsidiesocialisme. Hij stelde minder overheidsinmenging voor in het onderwijs en de (gezondheids)zorg en was een voorstander van een hardere aanpak door de politie. Hij bekritiseerde de media als een Siamese tweeling met de politiek. Een aantal, voornamelijk linkse leden van de partij zegde hun lidmaatschap op uit protest tegen zijn benoeming.

Een interview in dagblad de Volkskrant van zaterdag 9 februari 2002 zorgde voor ophef. Fortuyn haalde een aan Voltaire toegeschreven citaat aan: "Ik kan uw mening nog zo abject vinden, maar ik zal uw recht verdedigen om die te uiten." Daarna vervolgde hij met: "Ik ben ook voor afschaffen van dat rare Grondwetsartikel: gij zult niet discrimineren. Prachtig. Maar als dat betekent dat mensen geen discriminerende opmerkingen meer mogen maken, en die maak je in dit land nogal snel, dan zeg ik: dit is niet goed. Laat mensen die opmerkingen maar maken." Door veel journalisten werden deze woorden opgevat als een pleidooi voor het schrappen van artikel 1. Verder noemde hij de islam "een achterlijke cultuur" en vond hij dat Nederland een vol land was. Toen de interviewers Frank Poorthuis en Hans Wansink hem voorhielden dat hij dat laatste niet mocht zeggen van zijn partij, repliceerde hij met "Nou, daar moest ik me maar eens niet zoveel meer van aantrekken."

Fortuyn werd daarop door het bestuur van Leefbaar Nederland ontboden voor spoedoverleg. Hij weigerde zijn woorden terug te nemen en werd op 10 februari 2002 afgezet als lijsttrekker. De dag daarna kondigde hij zijn eigen beweging aan, de Lijst Pim Fortuyn (LPF), die op 14 februari officieel werd opgericht. De meeste aanhangers van Leefbaar Nederland vertrokken naar de nieuwe partij en deze scoorde in de daaropvolgende weken hoog in de opiniepeilingen.

Op 16 februari 2002 kwam de single "Wimmetje gaat, Pimmetje komt" uit, waarin Pierre Kartner met Fortuyn een duet zong. Het werd een bescheiden hit die kwam tot positie 88 in de Single Top 100.

Als lijsttrekker van Leefbaar Rotterdam behaalde Fortuyn een grote overwinning bij de gemeenteraadsverkiezingen op 6 maart 2002. De partij wist bijna vijfendertig procent van de stemmen in de wacht te slepen, waarmee ze met 17 van de 45 zetels de grootste fractie in de gemeenteraad werd. Aansluitend vond er een debat plaats in Amersfoort. Fortuyn werd fractievoorzitter. Met deze overwinning kwamen ook in veel andere gemeenten in Nederland de zogeheten Leefbaren zeer succesvol de gemeenteraad binnen.

In april 2002 publiceerde hij wat zijn laatste boek werd; De puinhopen van acht jaar paars, dat als verkiezingsprogramma voor de Lijst Pim Fortuyn ging dienen. Het boek werd op 13 maart 2002 in Nieuwspoort gepresenteerd, waarbij het zogenaamde taartincident plaatsvond: actievoerders gooiden een taart in Fortuyns gezicht. Dit incident was het begin van de discussie over Fortuyns beveiliging. Pim Fortuyn ontving anonieme brieven met doodsbedreigingen. Hij verklaarde zich zorgen te maken over zijn persoonlijke veiligheid en met een vooruitziende blik wist hij dat het niet bij taartgooien en brieven zou blijven. Hij noemde de Nederlandse samenleving in schijn verdraagzaam, niet in werkelijkheid.

Op 6 mei 2002, negen dagen voor de Tweede Kamerverkiezingen, waar zijn Lijst Pim Fortuyn aan deelnam, werd hij op een parkeerterrein van het Audiocentrum op het Media Park in Hilversum vermoord door de linksradicale milieuactivist Volkert van der Graaf. De dader werd vrijwel direct na de moord gearresteerd. Hij werd later veroordeeld tot een gevangenisstraf van 18 jaar en kwam op 2 mei 2014 al voorwaardelijk vrij. De moord veroorzaakte veel ophef in binnen- en buitenland en maakte een discussie los over de vrijheid van meningsuiting. Er deden tevens verscheidene complottheorieën de ronde, waarover diverse boeken en documentaires zijn verschenen.

Fortuyn werd in eerste instantie op 10 mei na een requiemmis in de kathedraal van Rotterdam onder massale belangstelling begraven op de begraafplaats Westerveld in zijn geboorteplaats Driehuis (provincie Noord-Holland). Op 20 juli 2002 werden de stoffelijke resten van Fortuyn herbegraven in Provesano in Italië, waar Fortuyn een vakantiewoning bezat.

Bij de verkiezingen voor de Tweede Kamer op 15 mei 2002 stond Fortuyn nog op de stemlijst. Hij kreeg 1.358.942 stemmen. De LPF behaalde 26 zetels. Niet eerder had een partij bij de eerste deelname aan verkiezingen zoveel zetels in de Tweede Kamer behaald. Het succes bleek kortstondig. In 2006 behaalde de LPF geen enkele zetel meer.