Alias: Piet Grijs / Stoker / Raoul Chapkis / Jan Eter / Battus, geboren ‎29 aug 1935 Eindhoven, overleden ‎28 feb 2014 Amsterdam‎, 78 jaar. Beroep: schrijver
Hugo was een Nederlands schrijver, wetenschapper en columnist, die zowe l in de alfa- als in de bètawetenschappen werkzaam was. Onder zijn pseud oniemen Piet Grijs, Stoker, Raoul Chapkis, Jan Eter en Battus schreef hi j diverse columns in de landelijke dag- en weekbladen.

Brandt Corstius, telg uit het geslacht Corstius, studeerde aanvankelij k wiskunde te Amsterdam, waar hij een leerling was van Adriaan van Wijng aarden. Die wekte bij hem echter interesse op voor het nieuwe vakgebie d informatica.[1] Hij promoveerde in 1970 op een proefschrift over compu tertaalkunde en werkte daarna bij het Mathematisch Centrum in Amsterdam . In 1974 werd hij hoogleraar automatische informatieverwerking aan de E rasmus Universiteit in Rotterdam en werkte als universitair docent seman tiek en computerlinguistiek aan de Universiteit van Amsterdam tot hij i n 1996 met de vut ging.

Pseudoniemen
Hugo Brandt Corstius schreef onder diverse (volgens zijn eigen opgave ui t 2005 ongeveer dertig) pseudoniemen, alloniemen, piknamen en schuilname n, waarbij (volgens eigen zeggen) ieder pseudoniem een deel van zijn kar akter is. Hij begon zijn loopbaan als schrijver echter onder eigen naa m in studentenblad Propria Cures, waar hij redacteur was van 1957 tot 19 59.

Hij schreef in Vrij Nederland een wekelijkse column onder het pseudonie m Piet Grijs. Van 1979 tot 1986 schreef hij ook in de Volkskrant onder h et pseudoniem Stoker. Eind 2008 verscheen na vele jaren de laatste colum n van Piet Grijs in Vrij Nederland. Zowel hoofdredacteur Frits van Exte r als Brandt Corstius zelf lieten in het midden of hij ontslagen was da n wel ontslag had genomen.

Andere pseudoniemen die hij gebruikte zijn Battus (onder andere in NRC H andelsblad, Vrij Nederland en Het Parool), Raoul Chapkis, Victor Baarn , Batticus, Hugo Battus, Dolf Cohen, Maaike Helder, Peter Malenkov en Ta lisman.

Twee van de boeken die hij heeft geschreven onder het pseudoniem Battu s zijn de Opperlandse taal- & letterkunde en twintig jaar later de opvol ger Opperlans!. Dit zijn letterkundige boeken die de vorm van de Nederla ndse taal beschrijven, zonder acht te slaan op de betekenis.

Polemieken
Als Piet Grijs schreef hij een serie aanvallen op de Leidse criminoloo g Wouter Buikhuisen die door middel van hersenonderzoek een verband zoch t tussen criminaliteit en biologische factoren. Hij vergeleek Buikhuisen , die zojuist benoemd was tot hoogleraar aan de Universiteit Leiden, me t Joop Glimmerveen, de leider van de extreemrechtse Nederlandse Volks-Un ie. Brandt Corstius bediende zich hierbij van het argumentum ad homine m door het gebruik van termen als: "hij is een kale, impotente carrièrew etenschapper", een "verblinde vakidioot", een "bedrieger", een "aartsopp ortunist", een "domme charlatan". De kern van zijn kritiek was echter va n methodologische aard.

Buikhuisen kreeg als gevolg van de aanvallen te maken met bommeldingen e n een verstoorde oratie en werd bedreigd met de dood. Hij verloor ten sl otte de steun van de universiteit. Jaren later werd dergelijk onderzoe k een algemeen geaccepteerde onderzoeksdiscipline maar in het politiek e en wetenschappelijke klimaat van de jaren zeventig waren de artikele n van Brandt Corstius aanleiding tot het volledig dwarsbomen van het ond erzoek en het breken van Buikhuisens carrière. Wetenschapsjournalist Han s van Maanen vond rehabilitatie ongewenst omdat het onderzoek volgens he m wetenschappelijk niet deugde en de affaire werd gebruikt om kritiek o p deze richting van onderzoek onmogelijk te maken.
Een andere wetenschapsjournalist, Simon Rozendaal, daarentegen vindt Bra ndt Corstius slim en slecht (een woordspeling op de kwalificatie dom e n slecht) en de artikelenreeks over Buikhuisen een naoorlogs dieptepun t in de Nederlandse journalistiek. Hij stelt dat de karaktermoord op Bui khuisen de polemist nooit mag worden vergeven.[5] Zelf bleef Brandt Cors tius achter de artikelserie staan, hij gaf nog in 2009 te kennen niet va n mening te zijn veranderd.

In 2004 speelde hij een bijrol in de terugtrekking van Paul Cliteur ui t het publieke debat. Cliteur voelde zich te bedreigd, en voerde als bij komende reden onder meer opiniestukken van Grijs, Marcel van Dam en Thij s Wöltgens op.

P.C. Hooft-prijs
In 1985 werd hem de P.C. Hooft-prijs toegewezen. Het toenmalige kabinet- Lubbers I, bij monde van minister Elco Brinkman, weigerde echter deze pr ijs aan hem uit te reiken, omdat hij volgens het kabinet "het kwetsen to t instrument had verheven". Vermoedelijk was met name het vergelijken va n de toenmalige minister van Financiën Onno Ruding met de oorlogsmisdadi ger Adolf Eichmann hier mede debet aan. Eerder had hij in weekblad Vri j Nederland, onder zijn pseudoniem Jan Eter, toenmalig kroonprinses Beat rix en haar echtgenoot prins Claus "prinses Leegheid en prins Onbenul" g enoemd. De jury die Brandt Corstius had voorgedragen protesteerde hefti g en trad af. Het werd een echte media-rel en de P.C. Hooft-prijs werd t wee jaar lang niet uitgereikt; deze werd vervolgens van Staatsprijs gede gradeerd tot "gewone" prijs.

In 1987 werd de vernieuwde P.C. Hooft-prijs alsnog aan hem uitgereikt.

Leonardoleerstoel
Aan de Universiteit van Tilburg bekleedde hij in 1998 de Leonardoleersto el. Tijdens zijn colleges ontvouwde hij een filosofie over het bewustzij n. In zijn theorie werd het bewustzijn losgeknipt van verweven noties al s "de ziel" of "de geest". Het bewustzijn (opgevat als de onweerlegbar e notie te weten, te voelen, er van doordrongen te zijn dat je bestaat e n dat je ook zou bestaan als een deel van je hersens er niet meer zou zi jn) wordt verklaard als een "luchtspiegeling" die ontstaat door de recur sieve werking van onze hersenen. (Deze theorie is verwant aan wat Dougla s Hofstadter schrijft in Gödel, Escher, Bach.)
Metafoor van onze hersenen als een stilstaande vijver, waarin een stee n gegooid wordt. De steen verspreidt kringen, die op de randen botsen e n dan terugkeren en gaan interfereren met later ontstane kringen.

Brandt Corstius was anno 2005 docent neerlandistiek aan de Sorbonne.