Geboren ‎03 mrt 1970 Rotterdam‎, leeftijd 54 jaar

Geboren ‎30 jun 1951 Amsterdam aan de Gerard Doustraat 67-III, overleden ‎23 sep 2004 Woerden In het Hofpoort ziekenhuis, oorzaak: hartinfarct.‎, leeftijd 53 jaar, crematie ‎28 sep 2004 Amsterdam Crematorium Westgaarde. Beroep: zanger. Woonplaats: Amsterdam
‎1e huwelijk (gescheiden) met: Catharina Elisabeth Antje "Annie" Dijkstra, ‎2e huwelijk (gescheiden) met: Eleonora Josepha Gerarda "Ellen" Wolf, ‎3e huwelijk met: Rachel Friedel "Rasjčl" van Galen
Biografie

Zijn jeugd
Echt veel sprak André Hazes nooit over zijn jeugdjaren, zegt zijn inmiddels 20-jarige zoon Dré junior. Zijn afkomst verloochenen deed de zanger niet. Toch was het begin van zijn leven geen favoriet gespreksonderwerp. 'Hij heeft een andere jeugd gehad dan mijn zus Roxeanne en ik. Pa heeft zijn zoon en dochter kunnen bieden wat hij zelf nooit had. Niet alleen op het materialistische vlak, ook als het om liefde gaat.' André zelf - straatarm geboren en schatrijk gestorven - beschouwde zijn grillige roots als inspiratiebron voor hits, maar ook als een gepasseerd station. 'Ik blik liever vooruit dan terug,' liet hij uit zijn mond optekenen.

Andreas Gerardus Hazes ziet op 30 juni 1951 het levenslicht in het Wilhelmina Gasthuis in Amsterdam. Zijn moeder houdt haar hart vast als het pasgeboren ventje - amper 5 pond en vel over been - jammerend op haar boezem wordt gelegd. 'Een kleine, kale schreeuwlelijk die kermde als een gevild konijn,' zou zijn moeder geringschattend hebben gezegd.

Schreeuwlelijk
André is nummer 3 van in totaal vijf kinderen: Rob (1946), zus Willy (1948), Arie (1954) en nakomertje Theo (1961). Het gezin knoopt in de barre tijden die volgen op WOII, zo goed en kwaad als dat gaat, de eindjes aan elkaar op een kleine etage, driehoog, in de hoofdstedelijke Gerard Doustraat. Vader Joop Hazes (1921) verdient de kost als glazenwasser, maar zijn schamele salaris gaat grotendeels op aan jenevertjes in buurtcafés. Als hij later barkeeper wordt, gaat het, zo blikte Andrés zus Willy ooit terug, helemaal mis met pa Hazes. Hij heeft een kwade dronk en losse handjes. Het thuisfront huivert dan ook als hij een voet over de drempel zet.

Andrés moeder, Miep Botschuiver (1923), een vrouw die zingend en met opgeheven hoofd het huishouden doet, ontfermt zich thuis over haar kroost: ondervoede bleekneusjes die, dankzij staatssteun, 's zomers mogen aansterken in een vakantieoord in Egmond aan Zee. Terug naar huis - volgens André 'de hel' - willen de Hazestelgen liever niet. Daar worden ze niet alleen geconfronteerd met voortdurend ruziënde ouders, maar ook met vlooienplagen en een kraan waaruit alleen koud water stroomt.

Badhuis
Het badhuis in de Amsterdamse volksbuurt De Pijp biedt enige uitkomst, maar het engelachtige scharminkeltje André koopt liever snoep dan dat hij zijn grijpstuivers aan een warme douche besteedt.
Op de kleuterschool wordt André, die gekleed gaat in tot op de laatste draad versleten afdragertjes van zijn oudere broer, gezien als paria. Gebukt gaat hij niet onder dat stempel. Wel onder de tirannie van zijn vader, die hem regelmatig uitscheldt en slaat. Op school weigert André zich uit te kleden, zich schamend voor blauwe plekken die hij aan de mishandelingen overhoudt, zo staat in meerdere biografieën over zijn roerige bestaan.

André heeft meer met zijn moeder: een vriendelijke vrouw met een voorliefde voor melodieuze Italiaanse muziek. Van haar man mag Miep thuis niet zingen, dus luistert het gezin naar langspeelplaten van de Portugese fadozangeres Amália Rodriquez. De muziek wordt gedraaid op een pick-up die het gezin Hazes uit oogpunt van kostenbesparing met de bovenburen deelt. Als Amália's stem weer eens door de huiskamer galmt, schieten bij de kleine André de tranen in de ogen.

Groentekistje
Thuis houdt hij zich stil. Maar buiten zingt André, gezegend met een gouden keeltje, uit volle borst.
Op de Albert Cuypmarkt, waar Dreetje en zijn vriendjes met klusjes wat bijverdienen, komt hij in contact met in die jaren populaire liedjes: het door Willy Alberti gezongen Piove en Diana van Paul Anka. Hij kent de nummers al snel uit zijn hoofd en zingt ze in zelf verzonnen Italiaans en Amerikaans na. Kleine André blijkt een groot talent. Staande op een groentekist brengt hij de nummers met een voor zijn leeftijd ongewone flair ten gehore. Na de laatste noten vindt hij altijd wat geld in zijn pet.

In 1958 besluit hij, bijna 8 jaar, zijn kunsten andermaal te vertonen op de Albert Cuyp. 'Ik wilde met het geld een keukenschort voor mijn moeder kopen.'
Op Bevrijdingsdag zingt André met zijn loepzuivere jongensstem opnieuw zijn zo geliefde Piove. 'Ik had een gitaartje gemaakt van een stuk board, waaraan een plankje vastzat met waslijntjes.' Een haag mensen luistert ademloos toe en uit openstaande ramen daalt een regen muntstukken op de guitige zanger neer.

En juist op dat moment passeert de in die tijd grootste Nederlandse televisiester: Johnny Kraaijkamp.
Kraaijkamp is zó onder de indruk van Andrés jongenssopraan dat hij het vocaal begaafde jochie strikt voor zijn AVRO's Weekendshow: uitgezonden op het enige tv-net dat Nederland toen had. Pa Hazes sputtert tegen, maar gaat overstag.

Dreetjes televisiedebuut is vervolgens pas in november. Thuis wordt Piove er bij hem letterlijk en figuurlijk in geramd. Vader Hazes neemt geen genoegen met valse noten. Doodmoe van alle repetities komt André, gekleed in een splinternieuw geruit overhemdje, ribbroekje en basketbalschoenen, op de buis.

Zijn optreden slaat nationaal in als een bom. Pa Hazes verbrast Andrés bescheiden honorarium in de kroeg. 'Maar hij was wel trots,' zou de volkszanger later zeggen. 'Hij presenteerde zich als de man die mij als ruwe diamant had geslepen.'

De fanmail voor André stroomt binnen bij het gezin Hazes. En hij mag, samen met Kraaijkamp, een plaatje opnemen. Het duet Juanita flopt, maar muziek blijft in zijn hart. Samen met een benedenbuurman bezoekt hij stiekem concerten van Muddy Waters en B.B. King in het Concertgebouw. 'Kolere, wat een power hadden die gasten,' zou André na afloop hebben gezegd. En vele jaren later: 'Ik was verkocht. Dit was eerlijk, echte pijn. Wat daar werd gezongen, zag ik elke dag op de Albert Cuyp en de Gerard Dou. Armoede, ellende, ruzies. De blues had het geluid dat paste bij mijn omgeving.'

Basisschool
Op de christelijke basisschool blijft hij doorzingen. 'Hij kende alle psalmen en liedjes feilloos uit zijn hoofd,' aldus Andrés voormalige klasgenootjes. Na schooltijd is hij meestal buiten. 'Hoe later thuis, des te beter,' memoreerde de zanger ooit zijn onstabiele thuissituatie. Nieuwsgierig als hij is, bezoekt de 'Pietje Bell' in 1963 samen met een vriendje het zojuist opgeleverde RAI Congrescentrum waar een beurs met Amerikaanse producten is. Daar meldt hij, ietwat brutaal, dat hij kan zingen. En dat mag hij, bij hoge uitzondering.

André klimt op een stoel om bij de microfoon te kunnen en vertolkt zijn lijflied Piove en de Italiaanse ballade Come Prima. De zaal is verbijsterd. Zo ook een zanger van een Amerikaanse showgroep die aanwezig is. Samen met hem zingt Dré Stille Nacht, het dak gaat er nogmaals af en de dan 12-jarige spijbelt de volgende dag om er nog eens te kunnen staan.

Zijn optreden blijkt zo'n eclatant succes dat de Amerikaanse zanger kleine Dré uitnodigt voor concerten in de VS. Tickets en een visum voor André worden geregeld, maar net voordat zijn American dream kan beginnen, wordt op 22 november 1963 president John F. Kennedy vermoord. De wereld is in diepe rouw gedompeld en de oversteek gaat uiteindelijk niet door. ,,Niet erg,'' aldus verstokte Ajax-fanaat André Hazes. 'Ik wilde toch liever voetballer dan zanger worden.'

"Ik was iemand van twaalf ambachten en dertien ongelukken -André Hazes"

Uniformpje
In de jaren die daarop volgen, neemt zijn leven een andere wending. Heel even trommelt hij als 12-jarige bij het muziekkorps van het Leger des Heils, zijn bijna buren in de Gerard Doustraat. Zijn uniformpje slobberde om hem heen, 'want er was er geen zo klein dat het me paste'. Hij hangt zijn droom ooit drummer te worden aan de wilgen, spijbelt als zwaar ongemotiveerde puber zó vaak in het eerste jaar van de ambachtsschool dat zijn medeleerlingen amper weten wie hij is.

André gaat aan de slag als fietsenmaker en wordt korte tijd later draadwerker in een staalkabelfabriek. 'Als jongen van de straat pakte ik alles aan,' aldus André. En dat doet hij dan ook om, los van zijn altijd kibbelende ouders, in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien. André Hazes wordt schoorsteenveger, bloembezorger, bouwvakker, sloper, slagersknecht en patatbakker. 'Ik was iemand van twaalf ambachten en dertien ongelukken.'

Diefstal
Als hij 17 jaar is, dreigt André, kort nadat zijn ouders uit elkaar zijn gegaan, te ontsporen. In een uiterste poging om aan geld te komen pleegt hij een diefstal. 'Kinderlijk eenvoudig met een schroevendraaier tussen de deursponning.' De buit: zegelboekjes, twee kinderspaarpotten en een fles sterkedrank. Hij wordt opgepakt. 'Gelukkig maar, anders was ik op het verkeerde pad terechtgekomen.'
Een halfjaar brengt hij door in een jeugdgevangenis, waar hij soms optreedt voor leeftijdgenoten.

Eenzame kerst
Eenmaal op vrije voeten werkt hij in meerdere Amsterdamse kroegen, waar hij Willy Alberti ontmoet. Maar hoe leuk zijn horecaleven ook is, op de eerste kerstdag na zijn detentie voelt hij zich eenzaam en alleen. André zet zijn ervaringen op papier, combineert die met een verhaal dat hij opvangt in de kroeg en schrijft de tekst van zijn allereerste hit, Eenzame Kerst. Alberti produceert het nummer dat in 1976 wordt uitgebracht. In 3 weken tijd worden er 70.000 exemplaren van het singletje verkocht. Radio en tv draaien de oer-Hollandse tranentrekker grijs en de boekingen stromen binnen. De ster van een volksjongen begint te rijzen.

Andrés grote doorbraak
'De ups en downs die wij samen hebben meegemaakt, maken onze band onverbrekelijk. Het mooie blijft, het mindere vervaagt.' Rachel van Galen, moeder van dochter Roxeanne en zoon Dré, is tegenwoordig, na een handvol al dan niet door haar en andere nazaten geautoriseerde biografieën die over Hazes' historie verschenen, terughoudend met uitspraken over haar leven met André. Exact een jaar na zijn overlijden was dat wel anders. Toen gaf de in diepe rouw gedompelde weduwe een boek vol persoonlijke memoires uit waarin ze openhartig en realistisch, schijnbaar zonder een blad voor de mond te nemen, terugblikt op haar 'turbulente huwelijk' met de 'wispelturige, onberekenbare en soms extreem jaloerse' zanger. 'Het was geen makkelijke man. Soms een driftkikker, dan weer een zielsgelukkig familiemens.' Ze rept ook over een 'ingewikkeld bestaan', vol mede door haar echtgenoot veroorzaakte hoogte- en dieptepunten.

Ras-Amsterdammer André en zijn oer-Rotterdamse superfan Rachel trouwen in de herfst van 1991: hij 40, zij pas 21 jaar. Op dat moment heeft Hazes, in 1976 doorgebroken met zijn allereerste hit Eenzame Kerst, er al een heel leven en twee mislukte huwelijken op zitten. In de tekst van zijn debuutnummer refereert hij aan een halfjaar gevangenisstraf die hij kreeg opgelegd nadat hij op 17-jarige leeftijd 'puur uit geldnood' een diefstal pleegde. André, zo blijkt uit de smartlap, voelde zich moederziel alleen achter de tralies. Maar die sombere, welhaast depressieve gemoedstoestand had nog een andere basis. De relatie met de vrouw waarmee hij 2 jaar daarvoor in het huwelijksbootje was gestapt, was verre van optimaal. Warmte en stabiliteit, waarnaar hij na een jeugd met ruziënde ouders en een chronisch gebrek aan liefde zo had verlangd, vond hij niet terug bij zijn echtgenote. André Hazes trouwt op 5 april 1974 met Annie Dijkstra. Ze hebben samen dan al dochter Nathalie (nu 40) die in november het jaar daarvoor het levenslicht zag. Al snel komen er haarscheuren in hun relatie. 'Het was een slecht huwelijk waarin ik, achteraf gezien, te weinig heb geďnvesteerd.' Ook Annie draagt bij aan de negatieve sfeer met haar riskante hobby: ze blijkt verslaafd aan gokken. Het geld dat André met optredens bijeensprokkelt, verdwijnt zonder dat hij dat weet in bingopaleizen en de éénarmige bandieten van Amsterdamse kroegen. André moest soms geld lenen bij café De Krommerdt, waar hij werkte als zingende barman, om de huur te kunnen betalen.

Semi-literair
Terwijl zijn thuisfront aan alle kanten rammelt, brengt hij in 1977 bij platenmaatschappij Philips het nummer Mamma uit, waarmee hij zijn naam in Nederland definitief vestigt. In het spoor van dat fenomenale succes wordt in allerijl een kerstalbum in elkaar geflanst met tranentrekkermelodieën en semi-literaire teksten van onder anderen Herman Pieter de Boer. Die schreef ze, bang voor zijn reputatie, onder het pseudoniem Johnny Austerlitz. André, idolaat van de ruigere The Rolling Stones, Q65, Muddy Waters en B.B. King, kan het zwijmelrepertoire amper uit zijn strot krijgen. Desondanks treedt hij er overal en nergens mee op. 'Soms tientallen keren per week en het geld stroomde met bakken binnen.' Maar zijn schulden streek hij er niet mee glad. Dat kwam door Annies uitgavenpatroon. 'Maar ook door mezelf. Ik gaf 600 gulden uit als ik er 500 had verdiend.' De plotselinge roem verandert hem. Hij, een man met een altijd knagend minderwaardigheidsgevoel door zijn te dikke gestalte, wordt bedolven onder de positieve aandacht. 'Iedereen wilde mijn vriend zijn.' Het contrast tussen zijn jeugd en de nieuwe tijd die aanbreekt is bijna onoverbrugbaar groot. 'Eerst was ik slachtoffer, nu deel ik opeens de lakens uit.' André geniet, krijgt last van sterallures, drinkt veel en haalt tot wanhoop van Annie hele nachten door. Soms komt hij helemaal niet thuis. Waar hij uithangt? Dat weet hij naderhand soms ook niet meer.

De Vlieger
Na twee vette hits lanceert hij in 1977, inmiddels een bier drinkende workaholic, gelijk maar singletje nummer drie: De Vlieger ('Ik heb hier een brief voor mijn moeder...'). Het later immens populair geworden lied, komt in dat jaar niet verder dan de tipparade. André is verbijsterd. Hij had er meer van verwacht en valt in een diep gat. Hij begint zijn door anderen opgelegde repertoire te haten. 'Soms moest ik bijna kotsen als ik zo'n smartlap zong.' Met bier - 'mijn beste maatje' - blust hij zijn negatieve gevoelens. Philips ziet hem nog altijd als Jordanese levensliedzanger. Als het bedrijf hem wederom een übersentimenteel lied wil laten zingen, weigert André dat resoluut. Hij overweegt zijn prille carričre op te geven. Vrienden raden hem die stap af, maar de zanger negeert hun advies. Hij gaat weer achter de bar staan en zingt alleen nog achter de tap, de liedjes van zijn keuze. Slechts af en toe treedt hij nog op in het land of op tv.

Vinkeveen
Steeds vaker ontvlucht André het Amsterdamse huurwoninkje waar hij en Annie de eindjes aan elkaar proberen te knopen. Met zijn auto en caravan crost hij naar een camping in Vinkeveen. Daar, moederziel alleen, vindt hij de rust om na te denken over de toekomst. Kort na het De Vlieger-debacle begint in februari 1978 de echtscheidingsprocedure. Annie eist, zo valt in meerdere biografieën te lezen, een onrealistisch hoge alimentatie voor zichzelf en dochter Nathalie. Belachelijk, vindt André, want 'zij nam het niet zo nauw met de echtelijke trouw'. Medio 1979 is de scheiding, na maandenlang juridisch getouwtrek, een feit. Annie bevalt 2 jaar later van zoontje Francis. Ze beweert dat het kereltje door André is verwekt. Na wederom een slepende rechtszaak, krijgt de zanger zijn gelijk. 'Ze had geen poot om op te staan.' Annie blijft achter als getergde vrouw. Zij 'straft' André met iets wat hem diep in het hart raakt: hij mag zijn dochtertje Nathalie niet meer zien. De volksheld is een gebroken man. Maar hij houdt zijn rug, zo goed en zo kwaad als het gaat, recht.

Keelproblemen
Het verdriet om Nathalie blijft knagen, maar raakt enigszins op de achtergrond als onvermijdelijk feit. André krijgt steeds meer lol in het zingen. Na een moeilijke periode geniet hij weer een beetje van het leven. 'Ik ben terug,' meldt hij trots aan wie het horen wil. Maar dan slaat het noodlot in alle hevigheid toe. Hij krijgt ernstige keelproblemen. De vele antibioticakuren die André slikt, slaan niet aan, omdat hij de pillen met bier wegspoelt. Op zijn stembanden blijken poliepen te zitten. Het resultaat van een ongezonde levensstijl, concluderen de artsen. Hazes heeft, zo wordt gesteld, roofbouw op zijn instrument gepleegd. Hij gaat in '79 onder het mes, moet 10 dagen verplicht zwijgen - 'ondoenlijk voor een ras-ouwehoer als ik' - en krabbelt weer op. 'Ik ga per direct mijn leven beteren,' aldus de herstelde zanger in deze krant. Weer lekker in zijn vel loopt André, terwijl Philips hem tearjerkers blijft opdringen, de 7 jaar jongere secretaresse Ellen Wolf tegen het lijf. 'Mijn blonde godin.' De smoorverliefde Hazes gaat minder drinken. Hij is gelukkig, maar weer wringt er iets. Ellens ouders zien hem totaal niet zitten. En Andrés eigen vader stookt haar op het vooral uit te maken 'met die lefgozer'. Als André daar achter komt, verbreekt hij voorgoed alle banden met zijn pa. Ondertussen heeft hij er nog altijd veel verdriet van dat hij zijn bloedeigen Nathalie niet meer ziet. En hij baalt als een stekker als hij ontdekt dat Annie tijdens hun huwelijk meer dan warme gevoelens koesterde voor één van zijn broers. Ellen is een pleister op veel wonden. En ze blijkt een bron van inspiratie. 'Mijn muze.'

Rijmwoordenboek
Aan de keukentafel, met het Prisma Rijmwoordenboek binnen handbereik, schrijft hij in een mum van tijd Zij Gelooft In Mij: gebaseerd op Kenny Rogers' hit She Believes In Me. Hij brengt het lied nog niet uit. André heeft gebroken met Philips, weer eens grote schulden gemaakt, probeert rond te komen van Ellens bescheiden salaris en ziet zich genoodzaakt de draad van zijn wat ingezakte loopbaan weer op te pakken. Hij tekent - 'in het onheils- en geluksjaar 1979' - een contract bij platenmaatschappij EMI, en heeft met het carnavaleske Een Glaasje Bier zijn eerste nummer 1-hit te pakken. Via EMI ontmoet hij Tim Griek, drummer bij de band Ekseption. Griek wil samen met zijn muzikale vrienden Jacques Verburgt en John van der Ven een nieuwe muziekstijl in Nederland introduceren: een combinatie van levenslied en pop met ruigere begeleiding door drums en gitaren. Hazes blijkt de ideale figuur voor verwezenlijking van hun ambities. In de studio zien vervolgens Je hoeft niet te zeggen, Een beetje verliefd, Zomer, Eenzaam zonder jou, Kleine Jongen, Diep in mijn hart en 'n Vriend het levenslicht. Het laatste nummer wordt grijsgedraaid op de radiostations. De gelijknamige elpee die in 1980 uitkomt staat 9 weken hoog in de albumlijst en er worden 100.000 exemplaren van verkocht. Hazes, die Griek zijn 'ultieme gabber' noemt, is euforisch. Zeker als Het laatste rondje ('Het is tijd, de hoogste tijd, u wordt bedankt voor weer een avond gezelligheid...') het lijflied van kroegtijgers wordt. André Hazes' carričre gaat, dankzij Grieks ontdekking van de 'levenspop', weer als een raket. In 1981 volgen kaskrakers als Het is koud zonder jou en Wat is dan liefde. Hij zingt het nieuwe materiaal recht uit zijn hart en meestal in één of twee takes in. En zet desnoods binnen een paar minuten wat nieuwe liedteksten op papier. Pierre Kartner is idolaat van Hazes' dichterlijke creaties. 'Bij André vloeien tranen uit zijn pen.' Een nieuw album, Gewoon André getiteld, rolt al snel van de persen. Zeg maar niets meer en Zij gelooft in mij ('opgedragen aan Ellen die de zon weer in mijn leven liet schijnen en brak met haar ouders om bij mij te kunnen zijn') staan erop. Wederom knallers van hits. De plaat wordt met een half miljoen verkochte exemplaren vijf keer platina. André is de koning te rijk. En apetrots dat zijn op schrift gestelde, allerdiepste zielenroerselen zo breed aanslaan. 'Heel Nederland wil me weer horen.'

Zelfdestructie, gezinsleed en een triomf in Ahoy

Binnenvetter
André, een binnenvetter, hield vooral van zichzelf.' 'Hij was het tegenovergestelde van geëmancipeerd'. 'Mijn man bracht het geld binnen, ik moest huisvrouw zijn.' En: 'hoe makkelijk: het liefste at hij alleen brood, omdat hij van een warme prak moest spugen.' In haar biografie Typisch André, die exact een jaar na zijn overlijden verscheen, plaatst Rachel Hazes (44) de man waarmee ze bijna 13 jaar lief en leed deelde, niet op een voetstuk. Ondanks zijn soms extreme grillen, scheve schaatsen en naar verluidt een chronische behoefte aan cocaďne, houdt ze anno 2014 nog steeds zielsveel van hem. 'André en ik waren behalve geliefden ook maatjes,' zegt ze nu.

André Hazes - in 1958 als 8-jarig guitig jongenssopraantje op straat ontdekt door Johnny Kraaijkamp - schrijft na jaren van wisselend ontvangen liedjes in 1981 definitief muziekgeschiedenis met zijn album Gewoon André, dat in korte tijd een half miljoen keer over de toonbank vliegt. Zijn samenwerking met Ekseption-drummer en producer Tim Griek, die de zanger strikt om zijn nieuwe sound 'levenspop' te vertolken, blijkt een gouden greep. Maar wie denkt dat Hazes zich laaft aan het overdonderende succes, slaat de plank mis. André geniet van de jubelende kritieken, maar is even zo vaak een depressie nabij. Die wisselvalligheid van zijn humeur valt ook zijn privéchauffeur Jaap Bosker op. Hij schetste Hazes' gemoedstoestand eens met schokkende woorden. 'Dré, die niet anders dan roofbouw op zijn lichaam pleegde, overwoog zelfmoord. Rijd maar tegen een boom, zei hij ooit. Dan ben ik ten minste overal vanaf.'

Woedeaanvallen
Hazes' drankgebruik neemt explosief toe, hij drinkt geen bier meer voor de gezelligheid, maar puur als verdoving van zijn mentale onbalans. En hij ziet zijn nieuwe geliefde, de Haarlemse secretaresse Ellen Wolf, nauwelijks. Knuffelbeer André wil zijn succes oogsten, maar niet in de valkuil kukelen waardoor zijn eerste huwelijk met Annie Dijkstra in 1979 strandde. 'Zij en ik leefden langs elkaar heen.'

Zij en ik leefden langs elkaar heen

De turbulente liefdesrelatie van Ellen (op dat moment 23 jaar) en André (30) blijkt sterk genoeg om de ups en downs van de zanger te weerstaan. Ze trouwen op 24 maart 1981 in Amsterdam. Al een paar maanden na de feestelijkheden - door gasten omschreven als een een legendarisch drinkgelag - begint het kersverse huwelijk te wankelen. Hoofdschuldige: André, die om de haverklap zijn zelfbeheersing verliest en de altijd geduldige Ellen bestookt met woedeaanvallen. De knallende ruzies draaien meestal om geldzaken, waar André de ballen verstand van heeft.

Knokken
Ondanks alles zegeviert de broze liefde tussen André en Ellen. En daaruit wordt op 19 januari 1982 zoontje Melvin geboren. De in bittere armoede opgegroeide André, overlopend van geluk: 'Een jongen die ik alles geef wat ik in mijn jeugd heb gemist.' Het jonge gezin - zijn dochter Nathalie uit zijn mislukte huwelijk met de gokverslaafde Annie mag hij tot zijn spijt nog steeds niet zien - heeft bijna alle ingrediënten voor volmaakt levensgeluk. Toch wringt er iets. De twee communiceren amper, maar besluiten toch voor hun relatie te knokken. Steeds vaker gaan ze op vakantie naar Italië voor een zoveelste lijmpoging. Daar, ver weg van de hectiek in Nederland, vinden ze de verloren gewaande romantiek terug.

Megahit
Het succes van Hazes blijft groeien. Hij maakt zich in 1981 onsterfelijk met de megahit 'n Beetje Verliefd: een compositie van de Leidse band Catapult. Dat de levensliedzanger wordt aanbeden door hordes gillende vrouwen en wordt bestookt met telefoontjes die volgens zijn toenmalige manager André van Keulen 'oneerbare en allersmerigste voorstellen' zijn, beschouwt hij als compliment. Maar diep in zijn hart begrijpt hij geen bal van die adoratie voor zijn persoon. Volgens Rachel vanwege Andrés onstabiele karakter en onuitroeibare minderwaardigheidscomplex. De broodmagere garnaal die hij als kind was, was uitgegroeid tot een dikzak: het resultaat van vele liters pils en oneindig veel zenuwtabletten. Wat hij in de spiegel ziet, staat haaks op zijn status als idool. De buitenwereld vindt hem prachtig, maar André haat zijn looks.

"André kreeg van vrouwelijke fans oneerbare en allersmerigste voorstellen - Manager André van Keulen"

Doorzakken
In 1982 verschijnt zijn derde album Met Liefde, met daarop de nummer 1-hit Diep in mijn hart. De elpee wordt vijf keer platina en André wint er een Zilveren Harp mee. Hij mag optreden in het Concertgebouw in Amsterdam: de plek waar hij als kansarm kind stiekem concerten van zijn idolen B.B. King en Muddy Waters bezocht. De nacht voor zijn concert zakt Hazes gruwelijk door met Willem van Hanegem. 'De volgende dag voelde ik me alsof ik naar m'n eigen begrafenis moest.' Op 25 maart 1983 staat hij als eerste Nederlandstalige artiest in het Rotterdamse sportpaleis Ahoy'. Zeker 6000 fans deinen en zingen zijn hits mee. 'Dit heb ik maar mooi bereikt,' zegt hij nazwetend tegen het toegestroomde journaille. Hij beschouwt het concert als 'topsport'. ' Halverwege het eerste nummer denk ik bloedzenuwachtig: die eindstreep haal ik nooit. Maar dan vind ik mijn tweede, derde en vierde adem. Net als of ik zingend door een tunnel naar het licht suis.'

Koos Alberts
Meer en meer wordt hij een slaaf van zijn agenda en fans. Zijn vrouw Ellen ziet hij amper staan. Op haar aandringen verkassen ze van de altijd drukke hoofdstad naar het rustigere Noord-Hollandse Heerhugowaard en later naar Baarn 'om dichter bij Hilversum te wonen'. Maar hun relatie blijft knipperen en het lukt André maar niet om de zo gewenste balans in zichzelf te vinden.

Maagbloeding
In 1985, 4 jaar na zijn jawoord, betaalt hij de tol voor een leven vol slechte gewoontes. Hij wordt met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Diagnose: een maagbloeding. Volgens de artsen het gevolg van oneindig veel bier in combinatie met gemiddeld twee buisjes aspirines per dag en roken als een ketter. Terwijl hij wekenlang op zijn ziekbed naar het plafond ligt te staren, constateert hij knarsetandend dat nieuwe volkshelden zijn plek aan het Nederlandse sterrenfirmament overnemen. Koos Alberts scoort met Ik verscheurde je foto en Danny de Munk zingt met Jordanese snik Ik voel me zo verdomd alleen. Hazes wordt geconfronteerd met de door hem zelf zo vaak bezongen tragiek. Hij wordt door de roem steeds eenzamer.

Vechten
Ellen loopt steeds vaker tegen de muur op die André om zich heeft opgetrokken. In 1986 verlaat zij hem voor langere tijd. Hazes vecht als een leeuw en wint haar terug. Hij belooft plechtig zijn leven te beteren en met opgeheven hoofd verhuist het stel naar Vinkeveen. De zanger schrapt optredens uit zijn agenda en drinkt overwegend bronwater. 'Soms zat ik te beven als een rietje van de afkickverschijnselen.' Maar, zo beseft hij al snel, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. André begint tekenen van zelfdestructie te vertonen. Als hij drinkt, wordt hij straalbezopen en verandert in een ongeleid projectiel.

Gezin
Als zijn dochter Nathalie besluit om bij hem, Ellen en Melvin te gaan wonen, leeft hij weer op. 'Ik heb mijn gezinnetje weer compleet,' meldt hij geëmotioneerd aan iedereen die het horen wil. André heeft zijn leven op de rails, zo lijkt het. Wel valt het Ellen op dat hij steeds vaker in Rotterdam is waar zijn allergrootste fans, het slagersechtpaar Jan en Friedel van Galen, wonen. Het stel, ouders van de toen nog piepjonge Rachel, biedt hem een schouder om op uit te huilen. Zijn vriend Jan helpt Dré in 1985 liedjes uitzoeken voor zijn Italiaanse plaat: een eerbetoon aan zijn in dat jaar gestorven voorbeeld Willy Alberti. Het album Innamorato (1986), opgenomen onder de vertrouwde leiding van zijn gabber en Hazessound-architect Tim Griek, blijkt geen kassamagneet. André: 'Het is een mooi uitstapje. En, heel eerlijk, begreep ik geen moer van wat ik zong.'

Rachel
De Van Galens blijken ook leverancier van een ideale oppas: hun piepjonge dochter Rachel, net als haar ouders idolaat van Andrés repertoire. Ze komt opvallend vaak bij het gezin over de vloer. Zó frequent dat Ellen zich begint af te vragen waarom. 'Er speelde iets,' zou ze later zeggen, doelend op de geheime liefde die zich onder haar ogen tussen André en de minderjarige Rachel ontwikkelde.

Drama's
Amper bijgekomen van Alberti's dood krijgt Hazes de jaren daarna verschrikkelijke drama's voor de kiezen. Op 29 oktober 1987 zegt hij op het allerlaatste moment een optreden af. Zijn Amsterdamse 'rivaal' Koos Alberts toont zich bereid hem te vervangen. Terugkerend van het optreden valt Alberts achter het autostuur in slaap. Hij vliegt uit de bocht. Als hij bijkomt na het ongeluk, is zijn onderlichaam door een dwarslaesie verlamd. Hazes voelt zich schuldig. 'Als ik had gezongen, was Koos nog de ouwe geweest.' En dan, op 13 februari 1988, verdrinkt zijn grote steun en toeverlaat Tim Griek nadat diens auto van de weg is geraakt. André, die tien albums met hem maakte, is ontroostbaar. 'Eén van de kamers in mijn hart is leeg. Die zal nooit meer bezet raken.'

Impasse
De maanden na het plotselinge overlijden van zijn 'artistieke kompas' loopt André bijna dagelijks te janken. Optredens beperkt hij tot het minimum en het legioen Nederlandse fans vreest voor zijn leven en carričre.

Maar juist als hij door zijn trouwe aanhang als 'afgeschreven' wordt beschouwd, doorbreekt Hazes zijn persoonlijke en creatieve impasse met een meesterzet. Hij brengt, tijdens het EK voetbal in Duitsland Wij houden van Oranje uit. De tekst daarvoor rijmt hij zelf op de wijs van het Schotse volksdeuntje Auld Lang Syne. Het nummer slaat in als een bom en is nog altijd een nationale voetbalhymne. André is supertrots. 'Ik dacht zonder Tim stuurloos te zijn. Maar kan het dus kennelijk ook zelf.' De zon schijnt weer in zijn door tegenslagen overschaduwde bestaan. En net als alles beter lijkt te gaan met zijn loopbaan en privéleven, geeft de 35-jarige superster schoorvoetend toe dat hij meer dan warme gevoelens koestert voor Rachel (15). Zijn vrouw Ellen is verbijsterd.

Het einde van een fenomeen

Kwaadsprekerij
Bijna 10 jaar nadat André Hazes in het Woerdense Hofpoort ziekenhuis bezweek aan een longontsteking en hartfalen zakken boekenplanken welhaast door van de biografieën die over zijn turbulente verschenen. Het jongste epistel, geschreven door zijn voormalige 'gabber' en bodyguard Jos van Zoelen maakt het rijtje, al dan niet op waarheid gebaseerde, geschiedschrijvingen voorlopig compleet. De scribent schildert 'die kleine' af als notoire cokesnuiver die, terwijl hij nog getrouwd was met zijn tweede vrouw Ellen Wolf, seks had met de minderjarige superfan en later echtgenote Rachel. En haar moeder Friedel zou de smartlappenvocalist zelfs oraal hebben bevredigd toe hij bij de Van Galens thuis zijn zoveelste roes uitsliep. Of het om keiharde feiten gaat of om sensationele verzinsels? Weduwe Rachel, die kort voor Hazes' dood besloot van hem te scheiden maar uiteindelijk toch de hand over haar bijna gebroken hart streek, maakt liever geen woord aan de in haar ogen kwaadsprekerij vuil. 'Niet waard om op te reageren.'

Pubermeisje
De kleine Rachel, een pubermeisje met posters van haar idool André aan de muur, wordt eind jaren tachtig door haar ouders - het Rotterdamse slagersechtpaar Jan en Friedel van Galen - aan Hazes voorgesteld. Vader en moeder zijn de allerbeste vrienden van de zanger. En als Rachel hem voor de eerste keer ontmoet smelt ze bijna. De gevoelens tussen de voluptueuze volkszanger en de fragiele jonge vrouw blijken wederzijds. Maar het zal dan nog zo'n 2 jaar duren voordat zich daadwerkelijk een liefdesrelatie ontwikkelt. Volgens Van Zoelen gingen de Van Galens extreem ver om hun dochter aan André te koppelen. Ze belden zijn vrouw Ellen met mededelingen dat Rachel 'het' deed met Hazes. En Ellen (in 2005 aan borstkanker gestorven, red.) zelf had het gevoel dat ze door Friedel werd vergiftigd, zo liet ze zich ooit ontvallen. Een loodzware beschuldiging die zij en niemand anders nooit hard hebben kunnen maken.

Ontroostbaar
Terwijl hun wankele huwelijk laatste stuiptrekkingen heeft, wordt Hazes' tweede vrouw langdurig opgenomen in een psychiatrische kliniek. Daarna gaat ze op zichzelf wonen en wordt, nog voordat de echtscheiding definitief is, verliefd op een ander. Hun zoon Melvin gaat bij Ellen wonen, en ook Andrés dochter Nathalie (uit zijn eerste huwelijk met Annie Dijkstra) trekt bij haar in. Hazes blijft moederziel alleen achter in Vinkeveen en is, ook al voelt hij vlinders in zijn bierbuik voor Rachel, ontroostbaar. Hij beschouwt zijn mislukte huwelijk als persoonlijke nederlaag. 'Ik kom zelf uit een gebroken milieu en had het graag beter gedaan.' Wel put hij inspiratie uit het gezinsdrama. Hazes schrijft Kleine Jongen: opgedragen aan zijn zoon Melvin. Het lied wordt in 1990 een megahit en bekroond met een Edison voor beste levenslied.

Intellectueel
Zijn kroost ziet hij sporadisch en André, die stug doorgaat met optredens en kater aan kater rijgt, krijgt last van slapeloosheid. De nachten brengt hij regelmatig, moederziel alleen, door op een bootje op de plas bij zijn huis. Terwijl Nederland slaapt, analyseert hij als amateursterrenkundige de hemel. En denkt, gefascineerd door het boeddhisme, na over wat hij verder met zijn leven wil. 'Dat was de intellectuele kant van André die bijna niemand kende,' aldus Rachel later.

"Ik blijf vanaf nu zo monogaam als de pleuris - André Hazes"

Bruiloft
Op 14 oktober 1991 trouwen André (40) en Rachel (21): amper een maand na zijn scheiding van Ellen. Overlopend van geluk meldt bruid Rachel dat ze 'er onvoorwaardelijk voor haar man wil zijn'. 'Zijn vorige echtgenotes lagen te slapen als hij na een optreden thuiskwam. Daardoor miste hij een luisterend oor. Niet vreemd dat hij genegenheid buitenshuis zocht. Hoe laat hij ook arriveert, ík zit altijd op de bank op 'm te wachten.' André is bijna euforisch over zijn nieuwe vrouw. 'Zij, mijn allerlaatste kans, heeft mij gered. En ik blijf vanaf nu zo monogaam als de pleuris.' Die nieuwe koers blijkt ijdele hoop. Want, een paar gezonde levensfasen daargelaten, zijn wispelturige karakter, alcoholisme en nicotineverslaving, zullen tot die onheilsdag 23 september 2004 dominante factoren blijven in leven.

Zoontje
Het geluk zegeviert echter in de eerste jaren van hun huwelijk. In 1993 ziet dochtertje Roxeanne het levenslicht, een jaar al later baart Rachel de kleine Dré. Als zanger is hij redelijk succesvol. Toch blijven zijn singles steeds vaker in de tipparade steken. André, een groot liefhebber van het Italiaanse lied, wil in het geboortejaar van zijn zoon een cover opnemen van een lied waarmee de Italiaanse zanger Ricardo Fogli in 1982 het befaamde San Remo Festival won. Maar een Nederlandstalige tekst daarvoor krijgt hij niet uit zijn pen. Ook zijn artistieke steun en toeverlaat - het Prisma Rijmwoordenboek - helpt hem geen steek verder. Als Marco Borsato in 1994 hetzelfde nummer (Dromen Zijn Bedrog) uitbrengt trekt Hazes zich uit pure jaloezie te haren uit zijn hoofd. Balend: 'Dit had m'n glorieuze comeback kunnen zijn.'

Gouden Harp
Desondanks blijft zijn ster rijzen. In 1994 ontvangt hij een Gouden Harp voor zijn oeuvre, treedt voor de zoveelste keer op in Ahoy' en onthoudt zich in 1996 van commentaar als de slagerij van zijn schoonouders - waarin hij grote geldbedragen investeerde - na 50 jaar wegens financiële problemen wordt gesloten. 'Een beetje failliet,' kopt deze krant. Voor André is 1996 vervolgens een cruciaal jaar. Hij ruilt - na de mededeling van zijn arts dat hij, als hij doorgaat met drinken, nog maar een half jaar leeft - zijn zo vertrouwde gerstenat in voor vruchtdrankjes. De kilo's vliegen eraf en Hazes komt weer eens negatief in het nieuws als hij een been breekt. 'Die zal wel bezopen zijn geweest,' wordt er gefluisterd. Maar een pisnijdige André ontkent. 'Ik ben gewoon ik mijn achtertuin uitgegleden over een tuinslang.'

Maagklachten
Begin 1997 belandt hij in het ziekenhuis met ernstige maagklachten. Oorzaken? Drank, een gewoonte die de altijd geduldige Rachel regelmatig tot wanhoop drijft. En zijn over de gehele linie ongezonde levensstijl in combinatie met zenuwinzinkingen en, naar verluidt, tientallen paracetamolletjes per dag. 'Ik neem inderdaad af en toe weer een borreltje na 6 maanden drooglegging,' zegt Hazes kort voor zijn opname. Wekenlang keren de doctoren hem binnenstebuiten. André herstelt en breekt in 1998 tijdens een gezinsvakantie in Florida - 'waar ik fantastisch alcoholvrij bier heb ontdekt' - wederom een been. Net thuis kukelt hij van een trap, waarna zijn net geheelde ledemaat wederom in het gips moet.

Benidorm
Als André weer zonder krukken loopt, vertrekt hij met opgeheven hoofd naar de Spaanse badplaats Benidorm. Op aanraden van de Rotterdamse 'zakenlieden' Teun en Willem van Rij besluit hij daar op 3 en 4 augustus (1998) twee concerten te geven in de Arena Plaza de Toros: een amfitheater (capaciteit 12.000 toeschouwers) waar doorgaans stierengevechten worden gehouden.'Dat stroomt makkelijk vol met de duizenden Nederlandse toeristen die de badplaats bezoeken,' garandeert de zanger op basis van voorspellingen van de broers. Maar al snel voelt hij nattigheid. De kaartverkoop loopt abominabel slecht en André besluit het laatste optreden te schrappen. Het buitenlandse avontuur draait door zwak promotiewerk, denkfouten en mismanagement uit op een fiasco. Hooguit een paar honderd vakantievangers komen op het geflopte concert af. 'Ik ben het slachtoffer geworden van twee oplichters en 180.000 gulden armer,' briest de ontgoochelde zanger, doelend op het duo Van Rij.

Film
Op dat moment wordt hij al maanden gevolgd door een cameraploeg van documentairemaker John Appel. Appel toont in zijn film Zij Gelooft In Mij niet alleen het ongekende Spanje-debacle, maar volgt André ook thuis en als hij nagelbijtend van de spanning toeleeft naar optredens in Nederland. Hij registreert een radeloze Rachel die vlucht voor de grillen van haar man. Vlak voor concerten is de zanger soms zo gestrest dat hij bijna ontploft en meubelstukken door de kamer smijt. De camera's leggen ook een bloednerveuze André vast die enkele uren voor een uitverkocht Ahoy-optreden het concert wil afzeggen wegens een knallende ruzie met zijn vrouw. Als Rachel en de kleine Roxeanne en Dreetje zich enkele minuten voor de show toch melden, klimt een al licht benevelde Hazes alsnog het podium op. Als hij Zij Gelooft In Mij zingt, vinden zijn ogen die van Rachel op de eerste rij. En de videoschermen tonen, onder luid applaus, hun gelijmde liefde.

Knakworsten
In 1999 verschijnt André in een tv-reclame voor UNOX-knakworsten die de verkoopcijfers van het product met 35 procent zal doen toenemen. Hij ziet er in die commercial uit als een proleet in campingsmoking. Leuk voor het bedrijf, maar wellicht toch een tikkeltje slecht voor zijn imago, vindt 'acteur' Hazes. Dus verandert de volksheld op aanraden van gitarist Jan Akkerman zijn uiterlijk. Hazes wordt Blues Brother, inclusief zorgvuldig geschoren sikje, zwarte leren jas, gleufhoed en zonnebril. Overmoedig als hij soms is, besluit hij als 'herboren' zanger als eerste Nederlandstalige artiest in de Amsterdam Arena te gaan knallen. Uiteindelijk durft hij dat niet. 'Beetje bang voor een Benidormflop.'

Politiek
En weer valt André terug in zijn oude patroon: altijd werken, altijd moe, altijd bier, altijd ruzie. Maar de zanger houdt zich, ondanks de tol die hij voor aanhoudende roem begint te betalen, heldhaftig staande in het kleinere zalencircuit. Geďnspireerd door het succes van Pim Fortuyn ontwikkelt hij onrealistische politieke ambities. Met voorkeurstemmen bemachtigt hij bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2002 een raadszetel voor de partij De Ronde Venen Belang. Vaak laat hij zijn neus niet zien bij vergaderingen. En als hij er eens is, ontaarden discussies in verbale gevechten. Hij belandt in een diep dal als felle kritiek over zijn chronische absentie wordt uitgestort. Kranten spreken van een 'groot persoonlijk drama' voor de zanger die per direct zijn politieke loopbaan aan de wilgen hangt. Muziek! Dat is zijn lust en zijn leven. Een legendarisch concert, op 24 augustus 2002 in het Olympisch Stadion in Amsterdam, is daarvan het klinkende bewijs. Zeker 36.000 aanwezigen brullen zijn allergrootste hits mee. André geniet van de uitzinnige massa die zwarte hoeden en zonnebrillen draagt: slimme merchandising uit de zakelijke koker van Rachel.

Zuurstofmasker
'Het optreden ging uitstekend,' geeft André schoorvoetend toe. Wel zien bezoekers hem steeds na 4 of 5 nummers volkomen uitgeput naar achteren zwalken. Daar, in de coulissen, komt hij met een zuurstofmasker op weer bij. Het tafereel illustreert hoe slecht het met zijn gezondheid gaat. Zijn fysiek en conditie beginnen te lijden onder zijn rock 'n roll-bestaan. Ook de onstabiele, uiterst kwetsbare relatie met Rachel doet hem weinig goed. In maart 2003 besluiten ze uit elkaar te gaan, zo maakt het management van de zanger bekend. 'We zijn uit elkaar gegroeid,' aldus André. Hij en Rachel gaan apart wonen. En de kleine Rox en Dreetje pendelen heen-en-weer. Op 21 en 23 juni in dat jaar komt Andrés droom toch nog uit. Hij speelt 2 keer de Amsterdam Arena plat en regelt er voor eind 2003 gelijk nog twee. Die worden afgelast. Zijn zegsman: 'Hazes is wegens relatieproblemen niet in staat om aan zijn verplichtingen te voldoen.'

Einde
En dan wordt het stil rond zijn persoon. Slechts af en toe wordt hij nog gespot. Foto's uit die tijd tonen een opvallend aangekomen zanger met opgeblazen gezicht, troebele ogen en grauwe wallen. André kampt met ernstige gezondheidsproblemen. Zijn sluimerende suikerziekte is erger geworden, hij blijkt stokdoof en is teruggevallen in het oude patroon van drank en sigaretten. Ondanks zijn gebreken zet hij alles op alles om op 24 juni 2004 nog een keer in de Arena te staan. Het concert is verre van uitverkocht en zwarte doeken onttrekken lege tribunes aan het oog. Hij zingt op momenten knetter vals en kan amper maat houden. De recensies zijn ronduit slecht. André lijkt er niet mee te zitten. Een paar weken later verschijnt hij alweer grijzend in een reclamespotje waarin te zien is hoe hij Verkade-koekjes in bier doopt. Het blijkt schone schijn. Want in werkelijkheid is Hazes er slechter toe dan menigeen denkt. Op 23 september 2004 vecht Hazes, zwetend van de koorts en naar adem snakkend van benauwdheid, samen met een legertje medici in het ziekenhuis van Woerden, voor zijn leven. Hij bezwijkt aan de gevolgen van een longziekte en hartstilstand. Het licht van de geleidelijk vallende ster is gedoofd. 4 dagen later wordt hij herdacht in 'zijn' Arena. Hazes ligt in zijn kist op de middenstip.

Het is het laatste 'concert' van een legendarisch fenomeen.