|
|
|||
 Jacob "Jaap" Veerman [I70058], zoon van Pieter "Piet" Veerman en Geertje Tuijp.Geboren 10 apr 1908 Volendam, overleden 19 aug 1985 Volendam, leeftijd 77 jaar. Beroep: rijkswerkman. Woonplaats: Edam
Gehuwd 06 jan 1940 Edam, leeftijd 31 jaar (45 jaar gehuwd) Huwelijks ID nr. 2 (21024) met:  Marie "Marie" Steur [I70057], leeftijd bij huwelijk 35 jaar, dochter van Cornelis "Crelis" Steur en Aaltje Veerman.Geboren 12 aug 1904 Volendam, overleden 30 sep 1986 Lourdes (Frankrijk), leeftijd 82 jaar
Kind:
1.
Piet Veerman [I70061]Eigen code: BN, geboren 01 mrt 1943 Volendam, leeftijd 81 jaar. Beroep: zanger / gitarist / componist. Woonplaats: Volendam Hij werd in 1964 bekend als zanger en gitarist van The Cats. Dankzij zijn bepalende stemgeluid heeft hij een belangrijk aandeel gehad in de vorming van de palingsound. Vanaf 1985 ging hij door met een solocarričre. Hij ontving meer dan dertig gouden platen. Geboren als enig kind van twee creatieve ouders, werd ook voor hem al snel duidelijk dat zijn talenten op het artistieke vlak lagen. Van zijn moeder leerde hij schilderen en van zijn vader muziek spelen. Zijn vader speelde verschillende muziekinstrumenten, zoals blokfluit, mondharmonica, gitaar, sitar en banjo. Hij wist nog niet of hij iets wilde doen met schilderijen of in de muziek. Toen hij ongeveer twaalf was kreeg hij zijn eerste eigen gitaar in handen. Naast zijn muzikale loopbaan is hij ook later blijven schilderen. Veerman trok tijdens zijn jeugd veel op met zijn neef Jaap Schilder die ook een gitaar had. Net als zijn neef leerde hij zich de akkoorden aan door erbij te zingen. Samen vormden ze het duo The Everly Kosters. Deze naam was een samensmelting van de bijnaam die beide neven in Volendam dragen, De Koster, gecombineerd met de naam van de in die tijd populaire Everly Brothers. In een interview uit 1999 zei Veerman dat ze vaak liedjes van dat duo vertolkten. Zijn grootste voorbeeld was echter Ben E. King. Tegenover Jip Golsteijn, schrijver van het boek De Cats, een Hollands succesverhaal uit 1973, verklaarde Schilder dat ook The Hi-Lo's tijdens hun jonge jaren veel invloed op hen hadden gehad. Het waren vooral nog bescheiden optredens en verder speelden ze vele avonden op het schoolplein van de VGLO St. Willibrordus. Medio jaren zestig werd Schilder door Cees Veerman (geen familie) en Arnold Mühren gevraagd zich aan te sluiten bij Electric Johnny & The Skyriders. Piet Veerman kwam op aandringen van Schilder mee[1] en ontwikkelde zijn gitaarspel zodanig, dat hij leadgitarist werd en Schilder erna de slaggitaar voor zijn rekening nam. The Cats Op een gegeven moment splitsten ze zich af en ging het viertal samen verder als The Mystic Four. Hun naam wijzigden ze kort erop in The Blue Cats en vervolgens in The Cats, terwijl ondertussen Theo Klouwer zich als nieuwe drummer bij hen aansloot. Aanvankelijk was Cees Veerman de leadzanger voor de singles. Vanaf Times were when, die een wijziging van de stijl van The Cats inluidde, nam Piet Veerman deze rol op zich. De wijziging van de stijl, met voor de stem van Veerman een belangrijk aandeel, luide een succesvolle periode in met de nummer 1-hits in de Top 40 als Lea (1968), Why (1969), Marian (1970), Where have I been wrong (1970) en Be my day (1974). De bestverkochte single was One way wind (1971) die op de derde plaats terechtkwam en verder ook hoge noteringen behaalde in België, Duitsland en Zwitserland. The Cats worden gezien als de grondleggers van de palingsound, een term die door Joost den Draaijer van Radio Veronica werd bedacht en sindsdien symbool staat voor veel uit Volendam afkomstige popmuziek. Veerman memoreerde jaren later over hun stijl: "Toen ik die oude banden beluisterde, realiseerde ik me pas hoe 'eigen' ons geluid was ... Wij hebben vroeger urenlang gerepeteerd om voor ons ieder afzonderlijk de juiste klankkleur te bepalen ... In feite was dat monnikenwerk, omdat we bijna ieder woord, iedere klank en iedere frase op een weegschaal legden en daar een besluit over namen." In 1974 viel de band voor het eerst uit elkaar. Toen ze in 1975 net weer bij elkaar waren, kregen de bandleden van EMI de mogelijkheid om solo-albums uit te brengen. Veerman kwam als eerste met een album, Rollin' on a river. In een interview uit 1999 vertelde hij dat hij er nummers op plaatste die niet door de mangel van The Cats kwamen. De andere bandleden waren niet blij met zijn album geweest, dat niettemin goud opleverde. Zijn gelijknamige single bereikte de negende plaats in de Top 40. Daarna kwamen The Cats weer bij elkaar en brachten ze een single uit met de toepasselijke titel We should be together. De successen waren echter minder groot dan ervoor en in 1980 gingen de leden opnieuw uit elkaar. In dat jaar kwam hij als Piet Veerman and The New Cats met een nieuw album, Back to you genaamd, en de single Living to love you. Nadat hij en Arnold Mühren op een verzoek van een discotheekeigenaar ingingen om La diligence te herschrijven en deze samen met El Paso uit te brengen, leidde dit werk opnieuw tot een comeback van The Cats. In 1985 ging de band definitief uit elkaar. Op dat moment hadden de optredens een zware wissel getrokken op de stembanden van Veerman. Na het laatste concert gebruikte hij zijn mond drie maanden lang niet anders dan om mee te eten. Veerman vertelde in 1999 dat het weinig had gescheeld, of hij had nooit meer kunnen zingen. De andere Cats wilden het voortleven van de band echter nog langer rekken. De laatste scheiding van The Cats eindigde uiteindelijk bitter in een rechtszaak die de andere bandleden tegen hem aanspanden, maar niettemin verloren. | |||